Gölgelerin dansını izliyordu.
Yanan sobanın ateşi, küçük pencerelerden, ufacık birer güneş gibi etrafa yansıyor, yayılıyordu. Gölgeler bu küçük güneş ışıklarından kaçışırken adeta dans ediyor gibiydiler.
-Yalnız mıyız? diye sordu, genç.
Sesi boşlukta yankılandı. Genç, köşede duran sobayı ardına almış, karanlık odanın ortasında, yere bağdaş kurmuş oturuyordu. Karşısında, tavana bitişik, küçük ve yuvarlak bir pencere vardı. Genç başını kaldırmış, dua eder gibi bu pencereden görünen dolunaya bakıyordu.
Ay gitgide uzaklaşıyor, bu esnada genç, duvara yansıyan gölgeler gibi titreşiyordu.
-Bu ikinci yaşamı bu şekilde hayal etmemiştim, bana böyle anlatmamıştın. diye inledi genç.
-Sana aşılmaması gereken sınırları da anlattığımı hatırlıyorum. dedi yükseklerden gelen boğuk, yaşlı bir ses.
-Ölüm bir başlangıç olmalıydı, son değil.
-Her yaşamda kurallar var genç adam ve bu içinde olduğun an, kendine hazırlamış olduğun bir son.
-Yalvarırım bir şans daha...
-İyi uykular genç adam...
Bu cümlede iğrenç bir donukluk vardı ve yaşlı adamın söylediği son şey bu oldu. Yukarıda bir yerde, bir kapağın kapanma sesi duyuldu. Genç adamın titreyişi gitgide artıyor, ay gözden yavaş yavaş kayboluyordu. Genç adam titredikçe, odada metalik bir ses yankılanıyordu.
Bir kaç saat içerisinde oda aydınlanmaya başladı ve yerde bağdaş kurup oturmuş silüetin çıplak, genç bedeni, grimsi tenini saran büyük zincirler ve ardındaki siyah, uzun bukleleri görüldü. Oda gittikçe aydınlanıyor, genç adam daha da çok titriyor ve bedenine tutunmuş zincirler birbirine sürtünüp şıngırdıyordu.
Küçük pencereden güneş büsbütün odaya dolduğu sırada, betona çarpan metalin çığlığı odayı sardı. Zincirler yere düşerken, yerden bir avuç dolusu kül havaya saçılıp, titreşerek etrafa dağıldı.
Güneş ışınlarının ulaşamadığı, duvarın kör noktasında bir gölge, buklelerini savurarak pencereye uzandı ve sobanın küçük güneşleri bu eli yakalayıp yok ettiler. Havada kalan son kül zerresi, duvardaki gölgenin bukleleri arasından süzülen kızıl sıvıya konup eridi.
