Gün... herkes için farklı anlamlar yüklenmiş bir halde başlarken... Bazılarımız için yepyeni bir hayat, bazılarımız içinse bir son. Bugün de tamamlayacak değilim, yarım bıraktığım onlarca cümleyi... Bugün de görecek değilim, hiç gitmediğim onlarca yeri. Her yeni gün, yepyeni şeyler yapmak zorunda değilim, tazelenmek, yaşamın hakkını vermek için... Ama bugünü doldurmak zorundayım, yeni cümlelerle... kimisi yarım kalmak mecburiyetinde olsa da.
Hayat, denese de tamamlamayı cümlelerimi... o bile göremez aklımdan geçenleri. Birileri beyhude çabalıyor, savaşmak için. Ben oluruna bırakıyorum, yine.
Eski dostlar... eskiden dosttular bize, hatırlıyor musunuz? Hala var onlar, hala değişmedi pek çoğu. Ama biz... biz değişmedik mi? Bu yüzdendi eskimeleri. Her zaman, aynı şeyleri düşünemezdim ki. Sevgisizlik değil, isteksizlik hiç... yeni olan şeyleri paylaşamayacak olduktan sonra, neyleyim küflenmiş hikayeler dinlemeyi?
Süslü cümleler kurabilir, pek çok sevgilinin aklını çelebilirdim oysa. Acıklı bir öyküye bağlayabilirdim çoklarını... Süper kahraman olduklarını hissettirebilir, duyguları ve egolarından beslenebilirdim. Yapmadım... Sevebilirdim hepsini. Gerçekten, çok sevebilirdim. Bunu da yapmadım...
Kendime hayrım yoksa ne olmuş? Tüm insanlığı kandırabilirdim, renkli yalanlarla. Yeni doğmuş bir bebek kadar masum ve bir kedi kadar bilge gözlerle bakabilirdim yüzünüze. Tüm dileklerinizi verebileceğime inandırabilirdim çoğunuzu. Sizin öykünüzü yazabilir ve yarım bırakıp kaçabilirdim, ruhunuz duymaksızın. En kötü sonu size sunabilir ve yine de gülümsemenizi sağlayabilirdim. Yalan söylemiyorum, bazılarınız biliyor. Abartıyor bile değilim, ama kiminiz küçümsüyor, hissediyorum.
Yalnızlık, özgür kılıyor ruhu... ve özgürlük ise güçlendiriyorsa. Bugün içimden taşmakta olan kudretin boyutlarını tahayyül dahi edemezsiniz.
