Arada Bir Yerde

Açık pencerenin önünde oturmuş, güneşin doğuşunu bekliyordu. Tedirgin görünmüyordu, ama huzurlu da sayılmazdı. Yalnız insanlara özgü, o garip ifade, yüzüne vuran güneşin ilk ışıklarıyla aydınlanıyordu.

Ay henüz tam anlamıyla kaybolmamış ve güneş de tamamen doğmamıştı. Gece ve gündüzün arasında durduğunu hissedip gülümsedi önce, sağına soluna dönerek birşey arar gibi. Sonra paylaşacak kimse olmadığını fark edip, iç çekerek koltuğundan kalktı. Birkaç adım attıktan sonra, geri döndü ve sehpanın üzerindeki fincanı aldı, pencereyi ve perdeleri kapatıp mutfağa girdi. Fincanı lavabonun içine bırakıp, tezgaha yaslanarak bir süre durdu. Düşünceli görünüyordu. Musluğu açıp fincanını çalkaladı ve sıkıntılı, güçsüz adımlarla mutfaktan çıktı.

Kısa bir süre sonra yatak odasının kapısında durmuş, büyük, boş yatağa bakıyordu. Gözlerinde, birikmiş göz yaşları ışıldadı kafasını yukarı kaldırırken. Başını indirdiğinde göz yaşları akıyordu yanaklarından. Yatağa girdi, her zamanki gibi yatağın sağ tarafına kıvrıldı ve solundaki yastığa sarıldı. Gözlerini yummuş bir halde uzun süre bekledi. Sonra yastığı bırakıp ardına dönerek biraz da böyle bekledi. Uyuyamıyordu. Yatakta doğrulup, solunda duran yastığı karşı duvardaki fotoğrafa fırlattı ve

"Gece ve gündüzün arasında duruyorum, duyuyor musun?" diye haykırdı...

Yazı İşleri

Güne her zamankinden farklı başlamadım. Bugün farklı herhangi birşey yapmış da değilim. Ama nedense farklı gibi herşey, farklı görünüyor bugün bana. Sanki kafamın içerisindeki panik biraz olsun durulmuş gibi. Ya da sesler daha suskun.

Huzur bulmadım, huzur değil hissettiğim. Ama az da olsa sakinleşmiş gibiyim bugün. Mutfağa girdiğimde incelemedim etrafımı korkuyla. Oturduğumda korkmadım ayaklarımı uzatırken koltuğa. Hala hissediyorum eski sıkıntılarımı, ama sorun değil. Biraz olsun sakin uyanmak güzel kıldı günümü.

Yine vazgeçmek beklemekten, birşeylerin yoluna girmesini. Beni özgür kılan bu oldu, sanıyorum. Sanıyorum yeniden yazabileceğim bugün. Umutluyum. Huzur bulacağım bugün yazabilirsem. Uzun zamandır uzağımda kalan o his, yeniden yanıbaşımda olacak. Heyecanlanıyorum bunu düşündükçe, heyecanlanmaktan kendimi alamıyorum. Kalp atışlarım hızlanıyor, yazabilmek fikri bile mutlu kılıyor...