_Hayallerin benim olsa...diye seslendi 'Karanlıktaki Işık', uzaklardan 'Sevginin Yeşili'ne. Sevginin Yeşili bu sesi duyar duymaz tanımıştı işte; beklediğiydi o... ve bekleyeceği. Hemen koştu yanına Karanlıktaki Işık'ın ve başladı anlatmaya...
_Hayallerimi sana vermektir tek dileğim, yıllardır. Ama, artık çok değiştiler; istesem de veremem sana onları... Şiirlerce yazılmış kucak kucak bulutlardı... bin bir farklı çiçek demetinden yayılan, bin bir farklı kokuydu... İnsanların unuttuğu seslerdi benim hayallerim eskiden. Keşke verebilsem onları sana... Ama artık yoklar, hiçbiri. Şimdi bir tek hayalim var. O da sensin!... Seni, sana nasıl verebilirim?!. Veremem... çünkü, biliyorum yine kaybolacaksın; yine karanlıklarda kalacağım, bir başıma. İşte o zaman seni hayal edeceğim; geldiğin günü, geleceğin günleri... aydınlanacağım. Benden isteme hayallerimi ne olur. Dayanamayıp verirsem onları sana, karanlıklarda kalırım... nefes alamam işte o zaman...
Sevginin Yeşili sözlerine ara verip, Karanlıktaki Işık'a doğru çevirdi yüzünü. Ama gitmişti bile Karanlıktaki Işık, vedaları sevmezdi. Hep böyle aniden kaybolurdu; hayallerde bile...
Sevginin Yeşili çok hüzünlendi, ağladı Karanlıktaki Işık gidince. Sonra yine hayallere daldı ve gülümsedi.
1 yorum:
pek de yeni sayılmaz aslında... 14 eylül 2005 de yazmışım, bugün odamı toplarken buldum... koydum buraya işte okuyunuz, fikir beyan etmeden gitmeyiniz..! :))))
Yorum Gönder