günlükle son söyleşi..

Şu son günlerde bu odadan ,bu yataktan ,bu pencereden , bu evden ,bu yağmurdan ve hatta kendimden bile öylesine sıkıldım ki anlatamam…İnanın insanın tek muhattabının doktorlar olması iğrenç bir şey ;sanki bir işe yarıyorlarmış gibi her gün geliyorlar.Ama boşuna , benim ölmek üzere olduğumu bir geri zekalı bile anlayabilir!…
Canım sıkılınca birazcık pencereden bakıyorum ,her baktığımda hava biraz daha kasvetleniyor ve bu da yetmezmiş gibi yağmur da arttıkça artıyor.Tabii bütün bunlar da insanın canını üç misli sıkıyor.
Yaşlılık çok zor dostum.Hele birde ölümün nefesini her an ensende duymak ,öleceğini ,artık zamanının geldiğini bilmek yaşlılığı daha da zor bir hale getiriyor.Ama en çok canımı ne sıkıyor biliyor musun?!.Kışın ölmek…Biliyorsun ya dostum bunca mevsimin içinde tek sevmediğim mevsimdir kış ;çünkü yağmur bıkmak usanmak bilmeden her gün ,her saatte yağar!…Ben bundan nefret ederim ama o bununla dalga geçercesine gene gene tekrar tekrar yağar!Of Allah’ım ne kötü , ne çirkin bir duygudur o!…
Oysa ilkbahar çok daha farklıdır.Her nefes aldığında bir yaşama sevinci dolar içine ve bir de o güzel ,o tatlı çiçeklerin kokuları… İşte böyle bir günde ölümün beni ziyaret etmesini dilerdim.Böyle; alabildiğince yeşil ,alabildiğince mutlu bir günde…
Artık seni de yalnız bırakıyorum sevgili dostum ,sen beni şimdiye kadar hiç yalnız bırakmamış olsan da ve ben her ne kadar seni yalnız bırakmak istemesem de buna mecburum dostum.Kimbilir belki de bu sana yazmış olduğum son yazı olur. Neyse ki senin hiç canını yakmadım ve seni hiç yalnız bırakmadım şimdiye kadar.Birkaç boş sayfan kaldı ama artık idare edeceksin beni ;malum ölüm bu laftan anlamıyor ki…
Sanırım zaman geldi ,şimdi seni komodinimin üzerine koymalıyım.Sevgili karım ve canım çocuklarıma da bir veda yazısı yazmalıyım ,daha sonra biraz uzanacağım artık yattıktan sonra çok büyük bir sessizlik olacak bu odada…
Elveda dostum , beni özlememeye çalış.
İyi geceler.